امام حسین(ع) در روز میلادش وارد مکه شد
سال ۶۰ هجری قمری...
به گزارش سرویس اندیشه پایگاه اطلاع رسانی حج، امام حسین (ع) پس از آن که از درخواست عامل مدینه برای بیعت با یزید بن معاویه امتناع کرد و به صورت اعتراض آمیز، شهر مدینه را ترک و به سوی مکه حرکت کرد، در شب جمعه، سوم شعبان سال ۶۰ هجری قمری وارد مکه معظمه گردید و به هنگام ورود، این آیه را تلاوت می‌کرد: و لَمّا تَوَجّهَ تِلْقاءَ مَدْیَن قالَ عَسی رَبّی اَنْ یَهْدِیَنی سَواءَ السَّبیل.
حرکت آن حضرت از مدینه، در ۲۸ رجب و ورودش به مکه در سوم شعبان و در کل، به مدت پنج روز در راه بود. پس از آن که وارد مکه معظمه گردید، اهالی این شهر مقدس به استقبالش شتافتند. بزرگان و صاحب نفوذان مکه [اعم از ساکنان دائمی و زایران و حاجیان] هر روز به زیارتش رفته و از محضر پرفیض وی بهره مند می‌شدند.
عبدالله بن زبیر که یک روز پیش از حرکت آن حضرت از مدینه، به سوی مکه گریخته و در این مکان مقدس، پناه گرفته بود، امید بسیار داشت که اهالی مکه وی را در مبارزه با یزید بن معاویه همراهی کرده و وی را در دست یابی به حکومت یاری کنند. ولی با تشریف فرمایی امام حسین (ع) به مکه، اکثر مردم با امام حسین (ع) ارتباط برقرار کرده و از اهداف و انگیزه هایش باخبر شدند و بدین لحاظ عبدالله بن زبیر را به حاشیه راندند.
بدین جهت عبدالله بن زبیر در باطن، از آمدن امام حسین (ع) به مکه معظه، ناخرسند بود و دلش می‌خواست که آن حضرت به هر بهانه ای، این شهر را ترک کند و زمینه را برای بلند پروازی‌های وی فراهم نماید. امام حسین (ع) بدون در نظر گرفتن جاه طلبی‌های عبدالله بن زبیر و سخت گیری‌های عاملان و مأموران یزید، به روشن گری مسلمانان در مکه پرداخت.
آن حضرت از سوم شعبان تا هشتم ذی حجه، به مدت چهار ماه و پنج روز در مکه معظمه اقامت نمود و پس از آن که با دعوت انبوه و سراسری کوفیان مواجه گردید، در هشتم ذی حجه سال ۶۰ قمری، مکه معظمه را به قصد کوفه ترک کرد.
روز میلاد قمر بنی هاشم؛ سلام بر ام‌البنین(س)
ام‌البنین(س)
وقتی کربلایی هوای بقیع داری!
روز ولادت باب‌الحوائج، حضرت ابوالفضل العباس علیه‌السلام وقتی مدینه‌ای و کنار بقیع؛ دلت هوای کربلا دارد. وقتی کربلایی، دلت بقیع می‌خواهد.
به گزارش خبرنگار اعزامی پایگاه
اطلاع رسانی حج به مدینه منوره، چهارم شعبان ولادت حضرت باب‌الحوائج، سقای
کربلاست و همان‌طور که از نامش پیداست او پدر خوبی‌هاست چون ابوالفضل است.
کربلا که مشحون از دلاوری‌های عباس است و البته مدینه هم بی یاد عباس،
مدینه نمی‌شود؛ چون مادر شیر بیشه اسلام در مدینه است و مزارش در بقیع؛ با
سلام و درود بر ام‌البنین، مادری که درس ادب و ولایتمداری را به قمر بنی
هاشم داد.
حضرت ام‌البنین یکی از از مادران نمونه تاریخ قلمداد می‌شود و
تا هستی برجاست و صفات حضرت عباس (ع) بر زبان‌ها جاری است سخن از مادرش
ام‌البنین هم می‌شود، چراکه درس ادب، ولایتمداری، عشق به همنوع و آشنایی با
دردهای زمان از جمله درس‌هایی بود که چهار پسر ام‌البنین در مکتب مادر
آموختند و با آنها جاودانه شدند.
خورشید همواره در چشمان مادرانی طلوع
می‌کند که به دوردست‌ها خیره شده‌اند و برای فرداها مردان و زنانی
می‌پرورانند تا در زمین، این امانت الهی جانشین آسمانی باشند. دامان تربیت
مادران مهد پرورش انسان‌های پاک و خدایی است. یکی از مادران برجسته تاریخ
«ام‌البنین، فاطمه کلابیه» است که زندگی او مالامال از عشق به ولایت و
امامت بوده و در تربیت فرزندان دلیر و شجاع و با ادب چون عباس بن علی (ع)
بسیار موفق بوده است.
تولد و رشد عباس بن علی (ع) در خاندان با اصالت و
شجاع، صفات و ویژگی‌های فردی این بانو و صبر و بردباری در خانه امامت و
تربیت فرزندانی که همگی پیرو امام خویش بوده و تا آخرین لحظات زندگی خویش
دست از ولایت نکشیدند و پیام‌رسانی و مبارزه سیاسی این بانوی کریمه همه و
همه نشان از مجد و عظمت وی دارد.
مادر بزرگوار حضرت ابوالفضل نامش
فاطمه، کنیه‌اش ام‌لبنین، نام پدر حزّام و برخی گفته‌اند حرام و برخی
گفته‌اند خلّه، نام مادرش شهامه و برخی گفته‌اند لیلی. مورخان سال ولادت او
را یادآوری نکرده‌اند لکن متذکر شده‌اند که تولد پسر ارشد وی عباس در سال
۲۶ هجری بوده در نتیجه وقوع ولادت ام‌البنین را حدود ۵ سال پس از هجرت
تخمین می‌زنند.
ده سال پس از رحلت حضرت رسول (ص) و حضرت فاطمه (س) بنا
بر وصیت خود حضرت فاطمه (س)، حضرت علی (ع) در پی انتخاب همسر دیگری بود.
برادرش عقیل را که در علم نسب‌شناسی وارد بود و قبایل و تیره‌های گوناگون و
خصلت‌ها و خصوصیات اخلاقی و روحی آنان را خوب می‌شناخت طلبید؛ از عقیل
خواست که برایم همسری پیدا کن شایسته و از قبیله‌ای که اجدادش از شجاعان و
دلیرمردان باشند.
عقیل یکی از کسانی بود که تفکر و گفته‌اش در علم
انساب حجت بوده است. عقیل بانو ام‌البنین از خاندان بنی کلاب را که در
شجاعت بی‌مانند بودند را برای حضرت انتخاب کرد و حضرت علی (ع) این انتخاب
را پسندید و عقیل را به خواستگاری نزد پدر ام‌البنین فرستاد. ام‌البنین
دختری پاکدل و باتقوا بود. وی شرافت خانوادگی و اصالت ذاتی و پاکی فطری را
یکجا به همراه داشت. زندگانی ام‌البنین همواره با بصیرت و نور دانش همراه
بود و این ویژگی والا در جای جای کتب تاریخی ذکر شده است و ما را با عظمت
این بانوی عالمه و فاضله آشنا می‌سازد.
حضرت ام‌البنین، امیرالمومنین
(ع) را تنها همسر خود نمی‌دانست بلکه او را ولی و امام خود می‌دانست؛ این
نهایت بینش و بصیرت و علم و دانایی است که محور زندگی فردی، امام و مولای
او باشد. ام‌البنین (س) که از دامان خاندانی ادب‌پرور برخاسته بود در محضر
اسوه ادب – حضرت علی (ع) - آن را بارور ساخت و الهی گردانید. او در پیشگاه
خدا ادب بندگی نگاه می‌اشت و نسبت به مردم فروتن بود؛ ولی بزرگترین نمود
ادب او در برابر علی (ع) و فاطمه (س) و فرزندان معصوم (ع) آنان است.
امر مقدس تربیت برای زنان به عنوان یک امتیاز مهم مطرح شده است که در این راستا ام‌البنین یکی از از مربیان تاریخ قلمداد می‌شود؛ تا هستی برجاست و صفات عباس (ع) بر زبان‌ها جاری است سخن از ام‌البنین می‌شود. آری درس ادب، ولایتمداری، عشق به همنوع و آشنایی با دردهای زمان از جمله درس‌هایی بود که چهار پسر ام‌البنین در مکتب مادر آموختند و با آنها جاودانه شدند. ام‌البنین پس از واقعه عاشورا وفات کرد و در بقیع و در نزدیکی فاطمه زهرا (س) به خاک سپرده شد.
ابونصر نجاری در کتاب خود به نام «سرالسلسله العلویه» می‌گوید: امیرمومنان پس از فاطمه (س) از قبیله فهد تنها از ام‌البنین فرزند داشت و او پیش از آن حضرت و نیز پس از وفات او با کس دیگر ازدواج نکرد.
عمر رضا کحّاله در «اعلام النساء» نیز می‌گوید او شاعری خوش بیان بود. همچنین شاعر توانا، شیخ احمد دجیلی گفته است: «ام‌البنین و ما اسمی هذایاک خطوت بالصبر و الایمان ذکراک» (ای ام البنین! چقدر از خصوصیات والایی برخورداری به سبب شکیبایی و ایمانت، یاد تو جاودانه شد.)
حج دانشجویی