آب بر حرم آل الله بسته شد

آب بر حرم آل الله بسته شد

به گزارش پایگاه اطلاع رسانی حج، پس از آنکه عمر بن سعد وارد کربلا گردید، پیکی به نزد امام حسین (ع) فرستاد و از آن حضرت پرسش کرد، که به چه منظوری به این دیار روی آورده است و امام حسین (ع) در پاسخش فرمود: آمدن من به این سرزمین به خاطر دعوت همشهری‌های شما بوده است، که با ارسال هزاران نامه، مرا به سوی خود خواندند. هم اینک اگر از ادامه حرکت من ناخرسندید، من اصراری بر آن ندارم و حاضرم برگردم.

عمر بن سعد، پس از دریافت پاسخ امام حسین (ع)، دلگرم و به ایجاد صلح و سازش امیدوار گردید. از آن پس میان امام حسین (ع) و عمر بن سعد، پیام‌های دیگری نیز مبادله و موجب فروکش کردن حساسیت‌های ابتدایی و کاستن خصومت طرفین شد.

حتی در شب هفتم محرم، ابن سعد با امام حسین (ع) ملاقات و مذاکره کرد و کوشید حضرت را به بیعت با یزید تشویق کند. حضرت، ضمن صحبت وی افشای وعده ابن زیاد به ابن سعد، آینده وی را پیشگوئی کردند و فرمودند که وی به حکومت ری نخواهد رسید و گندم ری را نخواهد خورد. بنابراین بهتر است دست از یاری امویان و خصومت با اهل بیت عصمت و طهارت بردارد. «خولی بن یزید اصبحی» جاسوس ابن زیاد که با امام حسین (ع) عداوت شدیدی داشت، مذاکرات ابن سعد با امام را به ابن زیاد گزارش داد. روز بعد، ابن زیاد طی نامه‌ای به عمر سعد دستور داد دیگر با امام حسین (ع) ملاقات نکند و از دسترسی کاروان امام حسین به آب ممانعت کند تا امام مجبور به تسلیم گردد.

امّا عبیدالله بن زیاد، عامل یزید بن معاویه در کوفه، که بر جریان کربلا و نحوه رفتار عمر بن سعد با امام حسین (ع) إشراف و نظارت داشت، حاضر به مصالحه و پایان ماجرا بدون خون ریزی نبود و تلاش می‌کرد که این أمر را سخت‌تر و حاد‌تر نماید.

بدین جهت، در هفتم محرم نامه‌ای برای عمر بن سعد نوشت و به وی دستور داد که بر امام حسین (ع) سخت گیرد و میان وی و آب فرات حایل گردد و نگذارد که آن حضرت و یارانش از رود فرات استفاده کنند، تا در فشار قرار گرفته و تسلیم گردند.

عمر بن سعد که به خاطر دلبستگی به حکومت «ری»، حاضر به انجام هر کاری شده بود، فرمان عبیدالله را بی‌درنگ به اجرا در آورد و عمرو بن حجّاج زبیدی را با پانصد سواره نظام، موکل آب فرات نمود، تا از دسترسی یاران امام حسین (ع)، به شریعه فرات جلوگیری نماید.

سپاهیان عمر بن سعد از روز هفتم محرم، با شدت تمام از آب فرات مراقبت کرده و مانع دستیابی یاران امام حسین (ع) به آن شدند.

این واقعه ناجوانمردانه، سه روز پیش از شهادت امام حسین (ع) بود. البته حضرت اباالفضل العباس (ع) و حضرت علی اکبر (ع) در مواردی از سیاهی شب استفاده می‌‏ کردند و برای خیمه‏‌ها آب می‌‏آوردند، (۱) اما بامداد روز عاشورا دیگر آبی برای رفع تشنگی طفلان هم باقی نماند و امام حسین (ع) و کودکان حرم در شدت گرما، متحمّل مصائب این روز شدند.

گفتنی است در روز قبل نیز، یعنی ششم محرم، مأموران ابن زیاد در بازار آهنگران کوفه به تکاپو برای خرید سلاح پرداختند. از آنجا که این اقدام با هدف خالی کردن دست شیعیان کوفه از سلاح و تجهیزات باقی‌مانده سپاهیان ابن زیاد صورت گرفت، آن‌ها با صرف هزینه‌های گزاف کوشیدند تمامی شمشیر‌ها و نیزه‌های موجود در اختیار مردم را خریداری کنند.

نک: الارشاد (شیخ مفید)، ص ۴۳۴؛ بحار الانوار (علامه مجلسی)، ج ۴۴، ص ۳۱۵ و ص ۳۸۹؛ کشف الغمه (علی بن عیسی اربلی)، ج۲، ص ۲۲۶ و منتهی الآمال (شیخ عباس قمی)، ج۱، ص ۳۳۵