علت اظهار پشیمانی یزید از کشتن امام حسین(ع)

علت اظهار پشیمانی یزید از کشتن امام حسین(ع)

برخی می‌پرسند؛ آیا یزید از این که امام حسین (ع) را به قتل رسانده پشیمان بود؟

به گزارش سرویس اندیشه پایگاه اطلاع رسانی حج، برای تبیین این سوال به چند تحلیل از بزرگان شیعه و سنی اکتفا می‌کنیم. مرحوم مجلسی میفرماید:
همسر یزید به نام هند دختر عبدالله بن عامر چون شنید سر امام حسین (علیه السلام) بر سر در خانه اش آویخته شد، پرده حرمسرا را پاره کرد و پریشان حال و بدون حجابِ کافى وارد مجلس یزید شد. و رو به یزید کرد و گفت: اى یزید! چرا سر فرزند فاطمه دختر رسول خدا (صلى الله علیه وآله) را بر سر در خانه من آویخته اى؟ یزید برخاست و او را پوشانید و گفت: آرى! براى حسین ناله کنید و بر فرزند دختر پیامبر اشک بریزید که همه قریشیان بر او مى گریند.

سپس براى تبرئه خود گفت: عبید الله بن زیاد در کشتن حسین عجله کرد، خدا او را بکشد. (۱)

یزید براى کم کردن فشار افکار عمومى هنگام غذا خوردن امام سجّاد (علیه السلام) را بر سر سفره خود مى نشاند! (۲) و به زینب و زنان بنى هاشمى اجازه داد که براى امام حسین (علیه السلام) عزادارى نمایند و زینب کبرى (علیها السلام) نیز به مدت هفت روز براى آن حضرت مراسم عزا برپا کرد و زنان شامى در آن مجلس حاضر شدند، تا آنجا که نزدیک بود مردم به قصر یزید بریزند و او را بکشند که دستور داد آن مراسم را تعطیل نمایند (۳) و از آن پس یزید سعى مى کرد گناه را بر عهده پسر مرجانه (ابن زیاد) بیندازد و او را متّهم اصلىِ چنین جنایتى معرّفى کند!

سیوطى دانشمند معروف اهل سنّت مى نویسد: یزید ابتدا از کشته شدن امام حسین (علیه السلام) و خاندانش خوشحال شد، امّا بر اثر خشم مسلمین از آن کار اظهار ندامت مى کرد، ولى با این حال مردم از او خشمگین بودند و حق داشتند که او را دشمن بدارند. (۴)

طبرى نیز نقل مى کند: یزید پسر مرجانه را لعنت مى کرد و مى گفت: «فَبَغَّضَنی بِقَتْلِهِ إِلَى الْمُسْلِمِینَ وَ زَرَعَ لی فی قُلُوبِهِمُ العَداوَةَ، فَبَغَّضَنِی الْبَرُّ وَ الْفاجِرُ بِمَااسْتَعْظَمَ النَّاسُ مِنْ قَتلی حُسَیْناً»؛ (ابن زیاد مرا با کشتن حسین(علیه السلام) منفور مسلمانان قرار داد و بذر عداوت آنان را با من در قلبشان کاشت. و چون کشتن حسین (علیه السلام) براى مردم گران آمده همگان مرا دشمن مى دارند). (۵)

به یقین این عقب نشینى مصلحتى یزید و تغییر موضع سیاسى بر اثر خطبه هاى افشاگرانه حضرت زینب و امام سجاد (علیهما السلام) در شام و بیدارى مردم بود، وگرنه هرگز یزید با آن سابقه و آن کلمات مسرّت آمیزى که در آغاز بر زبان راند، از کار خود پشیمان نبود و از این رو، پسر مرجانه و دیگر فاجعه آفرینان حادثه کربلا را هرگز محاکمه و مجازات نکرد و همچنان آنان را بر مناصبشان باقى گذاشت! (۶)

(۱). بحارالانوار، ج ۴۵، ص ۱۴۳.
(۲). بحارالانوار، ج ۴۵، ص ۱۴۳.
(۳). نفس المهموم، ص ۲۶۲.
(۴). تاریخ الخلفاء، ص ۲۳۲. (فَسُرَّ بِقَتْلِهِمْ أوَّلاً، ثُمَّ نَدِمَ لَمّا مَقَتَهُ المُسْلِمُونَ عَلى ذلک، وَأبْغَضَهُ النّاسُ وَحَقٌّ لَهُمْ أنْ یُبْغِضُوهُ).
(۵). تاریخ طبرى، ج ۴، ص ۳۸۹.

(۶). گردآوری از کتاب: عاشورا ریشه ها، انگیزه ها، رویدادها، پیامدها، زیر نظر آیت الله مکارم شیرازی، ص۶۱۲.

حج